De appel valt niet ver van de boom... ;)

Ik vond het vroeger altijd verschrikkelijk dat ik als eerste op bed moest, tuurlijk snapte ik wel dat de jongste als eerste op bed moest, maar ik vond het gewoon oneerlijk dat mijn grote broers altijd langer op mochten blijven en naar iedereens lievelingsserie kijken (behalve die van mij dan, want ik moest altijd op bed voordat het begon...). En dan kwam altijd de zak chips op tafel, en ik lag zielig in mijn bed 'te slapen'...

Als mijn oma dan op bezoek kwam, dan vond ik het gewoon gemeen! Want ik wilde ook gezellig bij oma op de bank zitten... Maar daar had ik toen wel even een oplossing voor: Ik liet mezelf uit bed vallen :S Dat deed even pijn, net genoeg om er van te huilen, en natuurlijk hadden ze beneden die val al gehoord, en ja hoor, daar kwam iemand de trap opgelopen "ben je ok, nou kom maar even beneden hoor, arm kind..."

Maar goed, ik zou het over die appel hebben... Helaas, ik ben nu veranderd in mijn ouders...
*zucht*

Vanmiddag hadden we lekker met z'n allen een warme maaltijd gegeten, dus vanavond gaf ik de kinderen een lekker boterham... Heel normaal... 19.30... bed tijd, de kinderen wilden natuurlijk niet, maar geen gezeur, pyama's aan, verhaaltje en op bed...
Ze waren nog even wat aan het dollen, dus ik al weer naar boven, "nu moeten jullie echt stil zijn, als je nog niet moe bent, dan lees je maar stil even een boekje"
Tjipke en ik hadden wel even zin in wat meer dan een boterham, het is tenslotte vrijdagavond... laten we maar even frietjes eten...
Ondertussen Richtje maar weer voor de tweede maal op bed gebracht, en ik denk dat het openen van die deur een geur naar binnen liet, want 5 minuten later zat Marten stiekem in de computerkamer... En ja hoor, zijn neusje had gelijk, heitie en memmie eten frietjes!

Marten begint gelijk te huilen... "ik wil ook frietjes" Richtje snapt niet wat er aan de hand is, maar wil natuurlijk wat Marten wilt... en komt snel naar beneden...
En toen kwam dat gevoel weer even boven... van toen ik op bed lag, en de zak chips hoorde...
Dus ik heb mijn stoute schoentjes aangetrokken en mijn kinderen om 20.15 nog een bordje frietjes gegeven... :D

Je bent mooi!

Je bent mooi
met je mooie bruine ogen die alles zien
je grappige zinsbouw en je slimheid
je weet zo goed wat je wilt
en hoe je het krijgen moet
met je grappige verhaaltjes
je bent mooi Marten
ik hou van je!

Je bent mooi
met je lieve blauwe oogjes die altijd stralen
met je lieve gezichtje dat alle kanten op kan
met je sterke eigen willetje
met je dikke knuffels, je kusjes en je neusie neusies
je bent mooi Richtje
ik hou van je!

Je bent mooi
met je grote donkere ogen
met je lieve lach
met je oortjes die alles horen
met je lief gezichtje
met je lieve woordjes ma en ba
je bent mooi Bauke
ik hou van je!

Een andere wereld

Het is echt zo... Als je achter je computer duikt, op internet gaat (ja, als je dial up hebt, ben je niet elk moment online, dus moet je er echt voor kiezen om online te gaan...) en naar facebook, of iemand zijn blog of een forum gaat, dan ben je in een andere wereld... het gaat wel om dezelfde mensen als in de echte wereld, maar je bent anders, en zij zijn anders...

Als je zelf slecht gezind bent, dan kan je soms de gekste berichten schrijven... niemand die weet dat jij een slechte dag hebt...
En niemand die je geiriteerd aankijkt als je even wat aandacht voor de kinderen hebt tijdens een gesprek, want ze merken er toch niks van... Je moet wel wat om je spelling denken, maar ach, daar geef ik toch niet om, dan hebben die anderen ook weer eens wat te lachen of te verbeteren... :)

Je kan een post beginnen om 10u en pas afschrijven om 22u... niemand die dat merkt, en jij hebt je zegje gedaan!

En echt ruzie kan je toch niet krijgen, want je wil toch niet dat iedereen dat meeleest zeker... :) Roddelen kan niet, want dan is het niet echt roddelen, want die persoon leest het dan toch ook mee...

Ja internet is een leuke bezigheid! En wat het leukste is: je hoeft er je huis niet voor uit, en je hebt wat te doen als alle kids slapen of relaxen en jezelf ook even wilt relaxen!!

Na negen maanden, hier dan mijn verhaaltje...

Iedereen zegt altijd maar dat de volgende zwangerschappen/bevallingen steeds makkelijker worden… helaas… bij mij dus niet het geval…

Bij alledrie heb ik wel iets extra speciaals meegemaakt…

Bij Marten was het een te korte navelstreng, waardoor hij niet meteen op mijn buik gelegd kon worden en ik moest VRAGEN om het geslacht van mijn eigen baby (enkele keren opnieuw, want de dokter en Tjipke waren te druk met hem te bewonderen…) Marten was 9 dagen te vroeg geboren en lekker thuis in het kraambed!! Voor alle duidelijkheid, het was echt gewoon maar een tekorte navelstreng… verder helemaal niks mis met de bevalling, alles ging prima!!

Bij Richtje ging het allemaal extra snel, 4.30 am braken mijn vliezen (ik hoorde en voelde ze breken en rende naar de wc en was dus net op tijd :D) 5.00 am (in het ziekenhuis) beginnen de weeen, 7 am is Richtje geboren… MAAR de weeen waren oooh zoooo pijnlijk EN ons meisje had nogal brede schouders… ik was derde graads doorgescheurd (dat is dus bijna helemaal…:S) Erg pijnlijk… maar pijn vergeet je zodra je die schat van een meid in je handen houdt! Richtje is op de uitgerekende dag geboren in het ziekenhuis (Moet in Canada, in het ziekenhuis bevallen, niet op de uitgerekende dag bevallen lol)

Bij Bauke… Tja, het emo verhaal (voor mij dan toch)… We zouden die dag naar het ziekenhuis gaan om ingeleid te worden… maar om 6u ’s ochtends begonnen de weeen toch zelf… Na die pijnlijke bevalling van Richtje, had ik deze keer maar besloten om toch voor pijnstillers te gaan… Dus van zodra we in het ziekenhuis waren, vroeg ik aan de verpleegster om pijnstilling… helaas werd dat steeds uitgesteld… De gynaecoloog kwam, en zou mijn water breken, ik vroeg haar om aub eerst pijnstilling, maar dat kon na het breken van de vliezen wel… Toen duurde het dus nog een hele tijd voordat ik dan eindelijk iets kreeg… ik denk dat het misschien in totaal 3 weeen heeft verzacht… Eindelijk was dan de tijd gekomen dat ik mocht persen, daar was ik heeel blij om, want bij Marten en Richtje had ik ervaren dat dat een geweldige tijd is, want dan kan je eindelijk iets ‘doen’ tegen die pijn! Maar bij Bauke zat dat helaas wel anders… Vanaf de eerste pers wist ik dat het fout was… iets was niet in orde… maar niemand luisterde naar mij (ik was natuurlijk ook een beetje groggy van die pijnstillers, dus begrijp ze nu wel…) Iedereen zei dat ik het prima deed, en dat ze konden zien dat ik echt juist perste en het was allemaal in orde… Na een half uur was er nog geen baby, eindelijk bedacht de dokter dan ook maar dat ze toch effe moest checken, want bij een vrouw die al twee keer eerder had bevallen, had die baby toch al geboren moeten zijn… Dus zij checken… ja hoor, de baby lag met zijn gezichtje naar boven, sterrenkijker… (niet stuitligging…) Maar dat was geen probleem, het was wat moeilijker, maar het kon gedaan worden… Ok, ik wist nu tenminste wat er aan de hand was dus met alle kracht… Maar de baby zakte maar niet… toen werd de vacuüm er bij gehaald… Elke keer als ik perste, trok de dokter mee… eindelijk zat er beweging in!!

Maar toen, op het laatste moment, bij het branderige gevoel, waar je denkt “nog 1 pers, en ik heb weer een geweldige baby…” ging het in mijn gedachten mis… het was niet maar 1 pers, het waren er veeeel meer, en in mijn gedachten zag ik hem daar vast zitten, met zijn gezichtje, en ik bereide me voor op het ergste…

Misschien waren het maar 5 minuten, maar het leek een eeuwigheid, en ik was echt bang dat we hem kwijt waren… en vroeg aan mijn Vader om mij te helpen! Mijn lichaam was nog aan het persen, maar ik was de hoop kwijt… Ik dacht mijn baby kwijt te zijn…

Totdat ik Bauke hoorde huilen!! Ik geloofde mijn eigen oren niet… Ik dacht eerst dat het een andere baby was (er was een kamer verder nog iemand aan het bevallen) Maar al snel was ik er weer bij! Het was MIJN (onze) baby!! Ik kreeg hem niet gelijk te zien, hij was namelijk helemaal blauw… wat voor mij toch wel bevestigde dat hij het heeel moeilijk heeft gehad, en dat ik echt niet bezorgd was om niks… En dat HIJ bij mij en bij Bauke was!

Toen hij in mijn armen gelegd werd rolden de tranen van geluk! En vaak nog krijg ik tranen in mijn ogen als ik over zijn hoofdje wrijf, en de ‘bobbel’ op zijn hoofdje voel van de vacuum…

Ik ben Hem zo dankbaar voor mijn drie grote schatten, voor Zijn veilige armen, voor Zijn grote liefde voor ons gezin!

Vader God, ik dank U voor Uw veilige armen, voor Uw troost in mijn moeilijke tijden, voor Uw liefde op elk moment van de dag!

Paardebloemen in je leven

26 juni 2008

Oh wat heb ik een hekel aan paardebloemen… Als het gras net gemaaid is lijkt het zooo mooi groen, en dan de volgende dag komen die gele bloemen weer boven… Je kunt ze gewoon niet tegenhouden… Je probeert wel, maar het lukt niet!

Maar als je dan van een afstandje kijkt, naar bvb de paardebloemen in de velden, dan is het zo’n mooi zicht, die mooie gele bloemetjes die zo heerlijk boven het lange gras uitgroeien…

Zo zie ik ook enkele dingen in mijn leven, er zijn momenten dat ik gewoon niet begrijp waarom ik nu weer zo reageer, of waarom ik het maar weer eens beter moet weten dan andere (wijsneusje…)

Maar God ziet me van een afstandje, en lacht eventjes als ik weer zo’n buitje heb, of als ik het weer eens beter weet… “haha, daar heb je Mijn kikkertje weer hoor, is het niet een schat van een meid! Zo heb Ik haar gemaakt, met al die leuke trekjes en haar lieve karakter!”

Waarom?

5 juni 2008

Mijn hoofd zit vol, vol met vragen…

Waarom komt het meeste voor

Waarom toch?

Waarom moeten we met z’n allen door diepe dalen heen?

Waarom al die pijn?

Toen ik het even moeilijk had, kreeg ik van iemand de opdracht om Psalm 50 eens te lezen:

Psalm 50 1 Een psalm van Asaf. De God der goden, de HEER, gaat spreken en roept de aarde bijeen van waar de zon opkomt tot waar zij ondergaat. 2 Uit Sion, stad van volmaakte pracht, verschijnt God in stralend licht. 3 Hij komt, onze God, en zal niet zwijgen! Laaiend vuur raast voor hem uit, rondom hem wervelt een storm. 4 Hij roept de hemel op, daar boven, en ook de aarde, bij het oordeel over zijn volk: 5 ‘Breng mijn getrouwen vóór mij, die zich met offers aan mij verbinden.’ 6 De hemel verkondigt Gods gerechtigheid, hijzelf treedt op als rechter. sela 7 ‘Luister, mijn volk, ik ga spreken, Israël, ik ga tegen je getuigen, ik, God, je eigen God. 8 Ik klaag je niet aan om je offers, nooit dooft voor mij het offervuur. 9 Maar de stier uit je stal heb ik niet nodig, noch de bokken uit je kooien. 10 Mij behoren de dieren van het woud, de beesten op duizenden bergen, 11 ik ken alle vogels van het gebergte, wat beweegt in het veld is van mij. 12 Had ik honger, ik zou het je niet zeggen, van mij is de wereld en wat daar leeft. 13 Eet ik soms het vlees van stieren of drink ik het bloed van bokken? 14 Breng God een dankoffer en doe wat je de Allerhoogste belooft. 15 Roep mij te hulp in tijden van nood, ik zal je redden, en je zult mij eren.’ 16 Maar tot wie kwaad doet zegt God: ‘Wat baat het dat je mijn geboden opzegt en mijn verbond in de mond neemt? 17 Je haat het als ik je terechtwijs, mijn woorden schuif je terzijde. 18 Zie je een dief, je loopt met hem mee, en bij overspeligen ben je thuis. 19 Je gebruikt je mond voor lastertaal en verbindt je tong aan bedrog. 20 Je getuigt tegen je eigen broer, werpt een smet op de zoon van je moeder. 21 Zou ik dan zwijgen bij wat je doet, je denkt toch niet dat ik ben als jij? Ik klaag je aan, ik som je wandaden op. 22 Begrijp dit goed, jullie die God vergeten, of ik verscheur je, en er is niemand die redt: 23 wie een dankoffer brengt, geeft mij alle eer, wie zo zijn weg gaat, zal zien dat God redt.’

De Nieuwe Bijbelvertaling

God heeft alles in Zijn handen, ook al zien wij nu niet WAAROM,Hij zal bij ons zijn!

Hoe moeilijk dat soms ook is, om dingen los te laten… Zoals we vaak genoeg horen: zet die rugzak met zorgen van je af! Mijn lievelingsvers in de bijbel: Petrus 5:7

“Werpt al uw bekommernis op Hem, want Hij zorgt voor u.”

Maar toch blijft bij mij WAAROM…

De kikker gaat ook eens denken...

4 juni 2008

Tja, het moest er van komen… ik kon natuurlijk niet achterblijven he…

Zaterdag werd mij gevraagd of ik anders zou leven als ik mijn sterfdag zou weten… Mijn reactie was gelijk ”ja natuurlijk, ik zou iedereen over God vertellen, iedereen die ik tegen kom”

Toen ik daar verder over na ging denken voelde ik mezelf een sufferd! Waarom doe ik dit nu dan niet?? Waarom? Ben ik bang voor reacties? Het is nu eenmaal zo makkelijk om over koetjes en kalfjes (lol) te praten ipv over mijn geloof… Maar wat als Hij morgen terug komt… wat ga ik dan een spijt hebben…

Als ik wil dat al mijn vrienden en kennissen mee gaan met Hem, dan zal ik toch snel eens in actie moeten schieten! Wie doet er mee