Na negen maanden, hier dan mijn verhaaltje...

Iedereen zegt altijd maar dat de volgende zwangerschappen/bevallingen steeds makkelijker worden… helaas… bij mij dus niet het geval…

Bij alledrie heb ik wel iets extra speciaals meegemaakt…

Bij Marten was het een te korte navelstreng, waardoor hij niet meteen op mijn buik gelegd kon worden en ik moest VRAGEN om het geslacht van mijn eigen baby (enkele keren opnieuw, want de dokter en Tjipke waren te druk met hem te bewonderen…) Marten was 9 dagen te vroeg geboren en lekker thuis in het kraambed!! Voor alle duidelijkheid, het was echt gewoon maar een tekorte navelstreng… verder helemaal niks mis met de bevalling, alles ging prima!!

Bij Richtje ging het allemaal extra snel, 4.30 am braken mijn vliezen (ik hoorde en voelde ze breken en rende naar de wc en was dus net op tijd :D) 5.00 am (in het ziekenhuis) beginnen de weeen, 7 am is Richtje geboren… MAAR de weeen waren oooh zoooo pijnlijk EN ons meisje had nogal brede schouders… ik was derde graads doorgescheurd (dat is dus bijna helemaal…:S) Erg pijnlijk… maar pijn vergeet je zodra je die schat van een meid in je handen houdt! Richtje is op de uitgerekende dag geboren in het ziekenhuis (Moet in Canada, in het ziekenhuis bevallen, niet op de uitgerekende dag bevallen lol)

Bij Bauke… Tja, het emo verhaal (voor mij dan toch)… We zouden die dag naar het ziekenhuis gaan om ingeleid te worden… maar om 6u ’s ochtends begonnen de weeen toch zelf… Na die pijnlijke bevalling van Richtje, had ik deze keer maar besloten om toch voor pijnstillers te gaan… Dus van zodra we in het ziekenhuis waren, vroeg ik aan de verpleegster om pijnstilling… helaas werd dat steeds uitgesteld… De gynaecoloog kwam, en zou mijn water breken, ik vroeg haar om aub eerst pijnstilling, maar dat kon na het breken van de vliezen wel… Toen duurde het dus nog een hele tijd voordat ik dan eindelijk iets kreeg… ik denk dat het misschien in totaal 3 weeen heeft verzacht… Eindelijk was dan de tijd gekomen dat ik mocht persen, daar was ik heeel blij om, want bij Marten en Richtje had ik ervaren dat dat een geweldige tijd is, want dan kan je eindelijk iets ‘doen’ tegen die pijn! Maar bij Bauke zat dat helaas wel anders… Vanaf de eerste pers wist ik dat het fout was… iets was niet in orde… maar niemand luisterde naar mij (ik was natuurlijk ook een beetje groggy van die pijnstillers, dus begrijp ze nu wel…) Iedereen zei dat ik het prima deed, en dat ze konden zien dat ik echt juist perste en het was allemaal in orde… Na een half uur was er nog geen baby, eindelijk bedacht de dokter dan ook maar dat ze toch effe moest checken, want bij een vrouw die al twee keer eerder had bevallen, had die baby toch al geboren moeten zijn… Dus zij checken… ja hoor, de baby lag met zijn gezichtje naar boven, sterrenkijker… (niet stuitligging…) Maar dat was geen probleem, het was wat moeilijker, maar het kon gedaan worden… Ok, ik wist nu tenminste wat er aan de hand was dus met alle kracht… Maar de baby zakte maar niet… toen werd de vacuüm er bij gehaald… Elke keer als ik perste, trok de dokter mee… eindelijk zat er beweging in!!

Maar toen, op het laatste moment, bij het branderige gevoel, waar je denkt “nog 1 pers, en ik heb weer een geweldige baby…” ging het in mijn gedachten mis… het was niet maar 1 pers, het waren er veeeel meer, en in mijn gedachten zag ik hem daar vast zitten, met zijn gezichtje, en ik bereide me voor op het ergste…

Misschien waren het maar 5 minuten, maar het leek een eeuwigheid, en ik was echt bang dat we hem kwijt waren… en vroeg aan mijn Vader om mij te helpen! Mijn lichaam was nog aan het persen, maar ik was de hoop kwijt… Ik dacht mijn baby kwijt te zijn…

Totdat ik Bauke hoorde huilen!! Ik geloofde mijn eigen oren niet… Ik dacht eerst dat het een andere baby was (er was een kamer verder nog iemand aan het bevallen) Maar al snel was ik er weer bij! Het was MIJN (onze) baby!! Ik kreeg hem niet gelijk te zien, hij was namelijk helemaal blauw… wat voor mij toch wel bevestigde dat hij het heeel moeilijk heeft gehad, en dat ik echt niet bezorgd was om niks… En dat HIJ bij mij en bij Bauke was!

Toen hij in mijn armen gelegd werd rolden de tranen van geluk! En vaak nog krijg ik tranen in mijn ogen als ik over zijn hoofdje wrijf, en de ‘bobbel’ op zijn hoofdje voel van de vacuum…

Ik ben Hem zo dankbaar voor mijn drie grote schatten, voor Zijn veilige armen, voor Zijn grote liefde voor ons gezin!

Vader God, ik dank U voor Uw veilige armen, voor Uw troost in mijn moeilijke tijden, voor Uw liefde op elk moment van de dag!